Steeds gretiger vacaturesites en de prikborden bij de koffieautomaten afspeurende bleef ik op zoek naar een baan voor naast mijn bijbaan. Tot ik geluk had en iets zag hangen: een interne sollicitatie. ‘Intern’ staat, dacht ik, voor minder concurrentie en zo dus ietsje meer kans om mijn favoriete bijbaan uit te breiden naar nog een leuke plek, om zo samen met mijn bijbaan een klein beetje meer zekerheid van inkomen geven.
Waar ik op dat moment nog niet goed over nadacht is dat een interne sollicitatie ook staat voor concurrentie van collega’s. Dit maakt dat er verschrikkelijk veel gepraat wordt op de werkvloer, ook door mezelf, en er een vreemde sfeer ontstaat. Het begint in de vorm van: “Wie zullen er gesolliciteerd hebben? Wat denk jij? Zij ook, nee toch?” Dit gaat geleidelijk over in een gissen naar de geschikte kandidaat: “Zou zij het serieus worden? Nee joh, ik denk echt dat jij veel beter bent!”
Iedereen gunt het de ander maar wil het zelf ook erg graag hebben. Alsof dit niet al genoeg slapeloze nachten veroorzaakt komt dan het sollicitatiegesprek. De ochtend van het gesprek stond ik ontiegelijk te twijfelen. Uiteindelijk kwam ik tot het inzicht dat netjes kleden op een plek waar ze je al kennen vreemd is, en besloot om dit niet te doen. Vervolgens mocht ik de hele dag proberen te negeren dat ik die middag een sollicitatiegesprek had, gewoon aan mijn stage zat ik daar achter hetzelfde bureautje, tussen dezelfde collega’s.
Dit alles gebeurde op mijn verjaardag, gelukkig misschien wel want zo kon ik me daar een beetje achter verschuilen. Gezellig felicitaties in ontvangst nemen en lekkere hapjes uitdelen. Zo ben ik 27 geworden, een leeftijd waarvan ik vroeger had gedacht dat ik al lange tijd in een sleur zou zitten met een baan die me eigenlijk niet bevalt, een huis, hypotheek, man en al minimaal één kindje. Zo heeft het niet uitgepakt. Het is de leeftijd waarop ik afstudeer, een verschrikkelijk leuke bijbaan heb en ben aangenomen voor een functie die mij een klein beetje meer zekerheid geeft. Tot zover een mooie leeftijd!
– gepubliceerd op de website van Masters in Leiden–
Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:
