In een jaar tijd gebeurt het me keer op keer, ik trap er telkens weer met volle overtuiging en enthousiasme in: ik denk dat ik je ken! We hebben gewoontes samen, ‘s ochtends om 6 uur sta je op, dan lig je keurig iedere dag om dezelfde tijd weer op bed voor je middagslaapje, twee uurtjes later wordt je weer wakker. We knuffelen even dan gaan we naar beneden en na nog wat spelen lekker naar buiten. Langzaamaan begint bijna de sleur erin te komen als je me weer compleet overdondert.
Angstig blijf ik ‘s ochtends maar op de klok kijken, het is al bijna half 8 en je ligt nog steeds op bed! Het was gister ook laat voordat je sliep maar normaal heb je daar geen boodschap aan. Enorm twijfelend lig ik te wachten, ‘zou alles nog goed zijn? Moet ik gaan kijken of maak ik je dan wakker?’ Als ik op het punt sta om toch heel voorzichtig om het hoekje te gluren, mezelf vertellend dat je heus wel verder zal slapen als je het echt nodig hebt, hoor ik een diepe zucht uit de babyfoon komen. Kort daarop gevolgd door heerlijk geklets, als ik goed luister hoor ik wat je zegt: ‘memamamama’.
Met een brok in mijn keel, tranen in mijn ogen en opgelucht spring ik uit bed en sjees naar je kamer: je bent me er eentje jongen!