Gruwelen van mijn tandenborstel

’s Ochtends half zeven, de wekker gaat als start van mijn ochtendritueel. Met een misselijk gevoel in mijn maag sta ik op en loop naar de kamer, twee miauwende katten draaien rondjes om mijn benen alsof het vanzelfsprekend is dat ik niet per ongeluk op een staart of pootje zal gaan staan. In de keuken pak ik op de automatische piloot een bakje cruesli met yoghurt en een glas water. Rustig ga ik zitten, diep zuchtend om wat extra moed te verzamelen. Dan rommelt mijn maag nogmaals zo hard dat ik het niet kan negeren. Heel voorzichtig neem ik een hap, en voel dat mijn maag blij is maar toch twijfelt of hij zal protesteren. Zo eet ik heel, heel langzaam het bakje leeg terwijl de journaalmeneer misschien wel voor de vijfde keer hetzelfde riedeltje opdreunt.

Het lijkt te gaan, inmiddels half acht maar ik heb het kommetje leeg en voel me redelijk. De katten likken het laatste beetje yoghurt uit het bakje als ik onder de douche stap. Met een zekere traagheid kleed ik me aan en zie ik op tegen het laatste stapje van de ochtend: tanden poetsen. Ik voel dat mijn lichaam zich al schrap zet bij het pakken van de tandenborstel. Overdreven rechtop ga ik staan met een hand ter geruststelling op mijn maag. Rustig maar toch snel probeer ik mijn tanden te poetsen zodat ik er maar weer vanaf ben. Daarna zo snel mogelijk weg uit de badkamer en op naar een glas water.

Maar helaas, het is weer zo’n dag, al die moeite voor niks  geweest. Boven de wc komt de hele mikmak er weer uit en dan met het allervervelendste van zwangerschapsmisselijkheid: je blijft misselijk ook als alles eruit is. Met veel  moeite stop ik het spugen en probeer ik het iets te kalmeren voordat ik de deur uitga.

Als ik uiteindelijk naar buiten stap is het aan de late kant en moet ik haasten. Op dat moment breekt de zon door de dichte sneeuwwolken die al dagen boven de stad hangen en voel ik voor het eerst van mijn leven iets bewegen in mijn eigen buik. Het is geen protesterende darm. Het is mijn kindje. Zo stap ik toch vrolijk fluitend op mijn fiets met een niet meer belangrijk lijkend ‘klein beetje haast’.

Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier: