Na dit weekend moet ik toegeven dat ik me oud begin te voelen. De ELCID is begonnen. Nou heb ik nooit echt meegedaan en ben ik ook niet echt de ‘typische’ student met het studentenleventje van lanterfanten en drinken waar de politiek het altijd over heeft maar toch voel ik me er dit jaar verder vanaf staan dan ooit.
Ik woon inmiddels samen met mijn vriend en twee katten, te weinig ruimte voor een boompje maar verder toch aardig op weg naar een burgerlijk bestaan. De ELCID betekent voor mij in dit leventje dan ook niet meer dan een paar dagen een hoop herrie terwijl ik vroeg mijn bed uit moet om naar mijn werk te gaan. Maar, dat was vorig jaar ook het geval.
Dit weekend was het gevoel van oud worden, losraken van het studentenleven, nog een tikkeltje erger. Ik moest vroeg op, niet om naar mijn werk te gaan maar om naar Schiphol af te reizen. Hiervandaan ging ik op stap naar Oslo, naar mijn broer. Op Schiphol ontmoetten ik mijn vader, broertje en wat vrienden van mijn broer uit Delft.
De hele vlucht lang was ik moe van de ELCID-nacht zonder slaap en wat zenuwen die toe begonnen te nemen. In Oslo ontmoeten ik mijn moeder en nog een hoop andere vrienden van mijn broer. Nog even snel langs het hotel om nette kleding aan te trekken vanwege waarschijnlijk de echte reden dat ELCID me dit jaar anders deed voelen dan normaal. Volwassen, om niet te zeggen oud, maar in elk geval niet langer de typische student. Mijn broer ging trouwen!
– gepubliceerd op de website van Masters in Leiden–