Mijn nichtje durft wel

't Traiteurtje aan de Kaag

Regelmatig zit ik samen met mijn vriend weg te dromen ergens op een terrasje. De twijfels over werken met onze biologiestudie stapelen zich op, en wat is er dan leuker dan dromen over een eigen zaak, een restaurantje. Alles biologisch natuurlijk, simpel, lunch met goede koffie en een heerlijk bord met avondeten. “Oh, dan kunnen we ook live muziek doen”, roept mijn vriend. Ook in mijn hoofd vormt al een mooi beeld met alles erop en eraan.

Dit zijn natuurlijk maar dromen, onschuldig en voorlopig onrealistisch. Op een rustige en zonnige zondagmiddag al fietsend langs de Kaag gaat het gesprek verder: “Als we nou zelf veel sparen en ernaast blijven werken? Misschien moeten we heel klein en simpel beginnen. Zou het toch haalbaar zijn?” Even allebei afgeleid door de hoeveelheid grutto’s in de weide, we blijven toch biologen hé en het ging niet zo goed met de weidevogels dus veel grutto’s zien trekt onze aandacht.

Als de grutto’s wegvliegen valt mijn oog op iets anders, een scheve houten balk, eromheen kruidenplantjes, met grote witte letters ‘’t traiteurtje’ erop. Overal waar je kijkt staan kleine tekeningetjes van de warm stukje appeltaart of het kopje koffie dat je er kan krijgen. Buiten staan witte stoeltjes waar je tussen de kruidenplantjes, aan het water van de Kaag, heerlijk kan genieten van het bestelde lekkers. Veel romantischer kan je het niet hebben.

Mijn nichtje komt naar buiten lopen met een schort voor, dienblad in de handen en een grote glimlach op haar gezicht: “Karin, je bent er! Dit is het nou, wat vind je ervan?” Ik kan alleen maar volledig oprecht zeggen dat ik het meer dan prachtig vind. In het zonnetje gaan we genieten, eerst lekker een kopje koffie van vers gemalen bonen met daarbij net gebakken appeltaart. Om later op de dag over te gaan op de daghap. Volledig voldaan na onze bordjes te hebben schoongegeten zitten we daar in het zonnetje. Het voelt als vakantie, mijn nichtje loopt langs en roept voordat ze naar binnengaat en de rest van de klanten bedient nog even: “Net Griekenland, niet?” Dit is waar we over droomden, mijn vriend en ik. Mijn nichtje die droomt niet, die doet gewoon!

– gepubliceerd op de website van Masters in Leiden

Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:

    

Dit bericht is geplaatst in Masters in Leiden, Thuis met de tags , , , , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *