Help de onderzoeker

Vandaag is een echte onderzoeksdag, we gaan het materiaal van de tweede maasvlakte uitzoeken samen met het publiek. Kinderen, ouders en grootouders verzamelen zich rond de zakken vol schelpen, botjes en andere prachtigheden in Naturalis. Wat zit er allemaal verstopt tussen al dat zand? Spannend!

Eerst even wat uitleg: Het zand van de tweede maasvlakte komt uit de zee, ver op zee, diep in de bodem is dit zand verzamelt. Dit spuiten ze op en vervolgens gaan ze er overheen met een ware ‘beach cleaner’. Zo halen ze alle stukjes en brokjes eruit, tussen al het zand en overige viezigheid zit mogelijk iets bijzonders.

Aan de slag, gewapend met verschillende sorteerbakjes, wat water om alles mee schoon te maken, goede lampen en vergrootglazen beginnen we. Al snel komt er een meisje naar me toe en zegt met een grote glimlach: “ik heb een botje van een mens gevonden!” Ik twijfel stiekem maar probeer een open vraag te stellen: “waarom denk je dat?” Ze loopt al richting een nepskelet van een mens die we in een hoekje hebben staan, “kijk maar, dit is precies hetzelfde!”

Ik heb net op internet gezien dat ze hoogstwaarschijnlijk een stukje slachtafval in haar handen heeft, een varkensrib die keurig recht is afgezaagd, maar wie ben ik om deze droom in duigen te gooien? “Weet je wat,” zeg ik “het is zeker weten een stukje bot, we leggen het in de vitrine en dan kijken de onderzoekers er nog goed naar. Schrijf je een mooi bordje om erbij te leggen in de vitrine?” Ze knikt trots en begint met haar tong uit haar mond een bordje te maken, in mijn ooghoek zie ik dat ze opschrijft ‘bot van mens gevonden door Marieke.’

Naast haar botje ligt een bakje vol met vreemde bolletjes, niemand heeft een idee wat het is. Zijn er zoveel keutels keurig gefossiliseerd, klinkt niet logisch. Ik hou het voor mezelf maar op het veel spannendere verhaal: we weten het eigenlijk niet maar dat ik denk dat het kogels zijn! Dan komt er een jongetje naar me toe die me laat zien hoe belangrijk het is om het voor jezelf spannend te maken.

Hij komt met een stukje hout op zijn handen naar me toe alsof het een zeer kostbaar bezit is. “Mevrouw,” vraagt hij dan, “wat is dit?” Met een blik die vraagt om een antwoord dat begint met “oh, dit is heel bijzonder.” Ik zie dat het een gewoon stukje hout is en probeer dit toch maar te zeggen. Ik pak de boodschap een beetje in door erbij te zeggen dat het wel erg mooi is maar nóg geen fossiel. De verwachtte teleurstelling op zijn gezicht verscheen niet. Hij loopt terug, nog altijd met dezelfde voorzichtigheid en mompelt tegen zichzelf “wow, ik heb een bijná fossiel stukje hout.” Kijk, dat is toch spannend!

– gepubliceerd op de website van Naturalis

Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:

   

Dit bericht is geplaatst in Biologie, Naturalis met de tags , , , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *