Het is zondagmorgen, ik ben vroeg opgestaan, ontbeten en nu aan het werk. Voor een flinke tijd gaat het heerlijk, mijn scriptie tik ik er met een hoog aantal woorden per minuut uit, ik ben gefocust, zelfs zo erg dat ik mijn koffie koud laat worden tijdens het proces. Al met al een productieve ochtend. Na het middageten ben ik vrij, had ik mezelf voorgenomen. Eerst maar even boodschappen doen, “dan heb ik nog iets om handen”, denk ik bij mezelf.
Terwijl ik langs de schappen loop kan ik me niet genoeg concentreren om avondeten te bedenken. Ik loop er langs, maar kom er telkens aan het eind van de gang achter dat ik niet heb gekeken naar de producten waar ik langsliep. In mijn hoofd schrijf ik mijn scriptie af: “Dat stukje tekst is logischer op die plek. Oh, als ik daar nou dat citaat nog bij gebruik.” Eigenlijk wil ik gewoon verder werken, dit boodschappen doen werkt toch niet dus besluit ik, lekker saai, naar huis te gaan en me nog even af te sluiten van de samenleving en verder te werken.
Zo kom ik thuis, toch met een simpel diepvriespizzaatje en wat brood als een vriendin me belt. Ja, als ik heel eerlijk ben was het me helemaal ontschoten, ik zou bij haar gaan eten, oeps. Nou, geen probleem, ik spring op mijn fiets en ga bij haar eten. Later op de bank gebeurt me hetzelfde als in de supermarkt. Ik begrijp dat het geen boeiend onderwerp is dus ik spreek het niet uit maar het enige dat door mijn hoofd gaat zijn de letters van mijn scriptie. Zo zit ik daar op de bank, volg het gesprek niet en hoor mezelf hier en daar ‘ja’ zeggen en knik eveneens op de automatische piloot. Mijn gedachten blijven maar afdwalen naar de scriptie en het gevoel dat ik hier eigenlijk aan zou moeten werken. Op de bank, doen alsof ik meedoe met normale dagelijkse bezigheden, op de zondagavond, niet werkend aan mijn scriptie maar daarom ook met een chronisch schuldgevoel.
– gepubliceerd op de website van Masters in Leiden–
Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:
Nou ben ik gewoon maar bioloog. Het stereotype bioloog is al schaamtevol genoeg en helaas voldoet iedere bioloog daar tijdens zijn studietijd zo nu en dan aan: met kaplaarzen rondbanjeren, door een verrekijker turend met een bemodderde broek, iets te enthousiast over een beest dat je tijdens een practicum open hebt gesneden of ingepakt als een Michellinmannetje op je knieën in de regen naar een dijk starend op zoek naar beestjes. Allemaal dingen die je tijdens je studie mee zal maken en eruit laten zien als echte bioloog, of je het nou wilt of niet. Het enige wat erop zit, is het accepteren.
Zo begon ik bij Naturalis, als het om schaamte gaat, heel erg mild: met een safarijasje met mijn naam erop en een groepje kinderen achter me aan, ook met safarijasjes, om door het museum op dinojacht te gaan. Afgelopen schoolvakantie ging ik een aantal stappen verder. Voor grote groepen Moffel spelen, een eigenzinnige mol met een brilletje op. Een warrige professor Pieper met zo’n soort badmuts op als kale pruik en natuurlijk een brilletje op (waar ik daadwerkelijk wazig door zag). Maar, de mooiste en meest schaamtevolle was wel de schoonmaakster, die zingend met een plat Leids accent de zaal binnen komt, even onder de voetjes van het publiek dweilt en met veel kabaal de zaal weer verlaat.
Net zo geaccepteerd als mijn stereotype bioloog-zijn, voel ik mij de Leidse schoonmaakster, zonder problemen of schaamte. Totdat ik goed naar het publiek kijk en de ene na de andere bekende kop mij met grote ogen aan zie staren. Van die blikken gaan mijn benen spontaan trillen, ineens realiseer ik me wat ik sta te doen en vooral dat dit doodeng is. Dan zie ik ze lachen, niet uitlachen maar meer een combinatie van verbazing en pret. En zo, leg ik me erbij neer. Ik accepteer de schaamte en ga er al zingend, met plat Leids, aan voorbij.
Mijn studieloopbaan is niet de meest rechtlijnige, waar ik heel even heb gesnuffeld aan een studie creatieve therapie ben ik overgestapt op Liberal Arts & Sciences met een hoofdrichting in de biologie en een tweede in de filosofie. Ik ben nu een bijna-afgestudeerde bioloog die het onderzoek vaarwel heeft gezegd. Waar ik eerst de onderzoeksmaster Evolution, Biodiversity and Conservation deed, ben ik na lang wikken en wegen overgestapt naar de wetenschapscommunicatie.
