Nothing but the real thing

SpeenZoals bij vast wel meer jonge moeders is de stap naar werken, na zoveel tijd maar vooral na zulke levensveranderende gebeurtenissen, een verschrikkelijke grote. Waar je leven eerst werken, en in mijn geval gelukkig daar erg veel lol aan beleven, en vrije tijd doorbrengen met vrienden en familie inhield, is dat plotseling veranderd in de grootste verantwoordelijkheid die ik ooit heb gehad: de daadwerkelijke zorg voor een ander mens.

Lacht hij dan lach ik terug, brabbelt hij dan praat ik vrolijk terug, huilt hij dan troost ik hem, is hij moe dan wieg ik hem in slaap. Dat zijn nu mijn natuurlijke taken, tenminste zo ervaar ik dat. Dus geen vergaderingen bijwonen, urenlijstjes invullen en serieuze gesprekken voeren over andere zaken dan mijn zoontje. Want zeg nou zelf; er is toch niets belangrijker?

Maar het moderne leven houdt, in ieder geval in mijn situatie, helaas in dat er toch een tijd komt dat er weer gewerkt moet worden. Vastklampend aan het idee dat ik al die blije gezichtjes weer zie die uiterst nieuwsgierig en enigszins zenuwachtig voor de deur van Naturalis op me te wachten staan, probeer ik me langzaamaan mentaal voor te bereiden op wat komen gaat. Een eerste stap daarin is zorgen dat mijn zoontje ook enige tijd zonder mij kan!

En zo begon project ‘uit de fles drinken’. Eerst, zoals de adviezen luidden, de fles gegeven door zijn vader waarbij ik niet op zicht- en reukafstand ben. Zo hard heeft mijn zoontje in zijn hele leven nog niet gehuild, dit was absoluut niet te vertrouwen en reden tot paniek. Bij de vierde poging op verschillende dagen hebben we dit opgegeven. Toen was ik zelf aan de beurt, zo vers mogelijke melk in het flesje, zoontje in mijn armen alsof hij bij mij drinkt en dan in plaats van de borst het flesje. Leuk idee, maar erin trappen doet hij natuurlijk niet, totaal niet.

De eerste pogingen eindigde bij mij ook met een flinke huilbui waarbij hij met erg veel moeite getroost kon worden. Na een aantal weken een dagelijkse poging met de ene ‘natural feelspeen’ na de andere ben ik nu zover dat ik lachend aangekeken word met een koppie van ‘alles leuk en aardig maar wat wil je nou precies van me’?

Ik ben niet de enige die nog niet wil dat dit leventje verandert.

Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:

    

Dit bericht is geplaatst in Thuis met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *