Van extreme verliefdheid tot lichte depressie

Als bioloog vind ik mijn eigen zwangerschap verbazingwekkend interessant. Ik wist wel dat het zelf ervaren anders zou zijn dan er in de biologieboeken over lezen maar dit is gewoonweg bizar. Je kan begrijpen wat er gebeurt met je lichaam maar het daadwerkelijke gevoel dat er een kindje in je aan het groeien is, is het meest waanzinnige dat ik ooit heb mogen ervaren. Iets dat ik nog steeds, nu zo goed als aan het eind van mijn zwangerschap, nog steeds niet helemaal kan bevatten.

Naast het groeiende kindje is er nog een ander biologiedingetje dat om de hoek komt kijken: hormonen.  Een erg interessant onderwerp uit de biologiecolleges. Met een ongesteldheid merk je als vrouw natuurlijk al een beetje dat hormonen veel effect kunnen hebben op hoe je je voelt, hoe je doet, hoe je bent. Van een vrolijk persoon die van alles aan kan verander je in een zichzelf zielig voelend meisje dat het liefst gewoon op de bank blijft zitten en chocolade eet.

Wat ik tijdens mijn zwangerschap ervaren heb, was niet alleen deze kant maar ook de positieve  gemoedstoestand die deze stofjes teweeg kunnen brengen. Hormonen zorgden ervoor dat ik ondanks mijn flinke misselijkheid en andere ongemakkelijkheden door de stad liep met trots. Ik voelde me goed maar sterker nog, ik had ook het gevoel dat ik er geweldig uitzag! Zo erg, dat ik maar beter winkelruiten of spiegels met de waarheid (een bleek koppie met flinke wallen) kon vermijden om het gevoel te behouden. Een periode waarin fysiek en mentaal niet op één lijn zitten!

Dit ging eigenlijk de hele zwangerschap zo door tot week 36. Vanwege veel harde buiken zat ik al een flinke tijd thuis met de spanning dat de baby te vroeg zou komen. Ook in deze periode zag ik er anders uit dan ik zelf in mijn hoofd had en voelde ik me eigenlijk mentaal gezien erg goed.  Dat leidde tot mezelf leren breien, kleertjes maken op de naaimachine, lezen en gewoonweg tevreden zijn met de situatie waar ik inzat. Toen ik week 36 bereikte was de druk eraf, de spanning van een kindje dat veel te vroeg geboren zou worden was in één klap verdwenen. Deze rem bleek op mijn hormoonbalans te hebben gezeten want daarna ging het los.

Terug van de afspraak bij de verloskundige in deze week, kon ik alleen maar stralen. Ik was gewoonweg hopeloos verliefd. Liep met een grote glimlach over straat, helemaal trots. Lichamelijk beroerd, slecht geslapen, beetje hoofdpijn, lastig bewegen en hier en daar wat pijntjes en harde buiken, maar mentaal alsof dit er allemaal niet is, alleen maar een extreem gevoel van verliefdheid. Een ’s middags al dronken oude vent riep vanaf een terrasje: “Mooie buik!” Ik begrijp dat deze man eigenlijk een beetje een griezel was maar het kon mij weinig schelen, mijn reactie was alleen maar een nog grotere glimlach en een nog trotser gevoel, ik kon het niet meer met hem eens zijn!

Dit is de mooie kant van die gekke kleine stofjes, als je lichaam en hersenen gewoonweg totaal niet op één lijn zitten! Helaas merk ik sinds een paar dagen dat dit effect ook de andere kant op werkt. Ik zit nu met een heleboel lichamelijke ongemakken, negen dagen voor de uitgerekende datum, daadwerkelijk te wachten. Mijn tijd uit te zitten. Want ondanks de kennis en het besef dat het slechts hormonen zijn die ervoor zorgen dat ik me zo voel, van die kleine niet met het blote oog zichtbare stofjes die rondsuizen in je lichaam, zit ik er helemaal doorheen!

Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:

    

Dit bericht is geplaatst in Biologie, Thuis met de tags , , , , , . Bookmark de permalink.

1 Reactie op Van extreme verliefdheid tot lichte depressie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *