Daar loop je dan, in een onbekende stad met onbekende mensen. Tweemaal ben ik in de zomer voor studie naar een andere stad verhuisd, de laatste keer was naar Leiden. Dit kan een bevrijding zijn, je kan altijd rustig over straat lopen zonder het risico om een bekende tegen te komen op zo’n moment dat je liever even zonder bent, de wallen niet weg te camoufleren zijn en de kater eigenlijk iets meer aanwezig is dan je wilt toegeven. Zo bouw je stilletjes in de anonimiteit een nieuw klein bestaantje op: onhandig in de bus met tassen vol Ikea-artikelen en toch maar even dat lampje halen bij dat leuke winkeltje die je op één van de verkenningstochten hebt gevonden.

Langzaamaan begin je de straatjes te kennen nog voor je de mensen kent, de winkels, de zijweggetjes die zo scheef lopen dat je telkens weer goed moet kijken waar je terecht bent gekomen. Zo wordt, in de zomer waarin iedereen druk bezig is met vakantiewerk of vakantie vieren, het jouw stad. Nog heerlijk anoniem loop je verkennend rond en dan hoor je ineens een duidelijk naar jou gerichte: “Goedemorgen jongedame, je woonde toch in Utrecht? Is je huisje al bijna klaar? Ik zie je zo slepen en doen met alle spullen.” Tot mijn grote verbazing herken ik de man die dit met een grote glimlach staat te verkondigen, mijn vaste supermarktstraatkrantverkoper uit Utrecht. Ik lach en loop even later met een net gekocht krantje verder. Al lachend denk ik bij mezelf: “Mijn eerste bekende, de straatkrantverkoper! Ach, je kan het slechter treffen.”

– gepubliceerd op de website van Masters in Leiden–

Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier: