Dat vervloekte spoor!

Mijn neefje, zeven jaar en helemaal gek van treinen, komt me ophalen van station Delft. Hij staat al klaar op het perron gewapend met fototoestel en strenge blik. Als ik uit de trein stap heeft hij geen tijd om me gedag te zeggen: “Ik moet zorgen dat de trein op tijd vertrekt!” Dit roepend rent hij naar de voorkant van de trein in een poging de machinist te seinen dat hij weg kan rijden in de stellige overtuiging dat er zonder zijn signaal niets van terecht zou komen.

Daarna komt hij weer snel naar me toe hollen want het is natuurlijk wel de bedoeling dat hij uitcheckt met mijn OV-chipkaart. En dan ziet hij plots het witte seinlicht branden, hij weet me haarfijn uit te leggen wat er aan de hand is: “Dit betekent dat er nu een trein aankomt, deze gaat hier stoppen en dan verder naar Rotterdam. Het is een intercity dus hij stopt niet overal maar wel op Delft.”

“Oh, het is een hondenkop, dat is mijn favoriete!” Helemaal blij en foto’s makend sprint hij wat heen en weer op het perron. Omdat het nu toch wel koud aan het worden is en ik niet meesprint om dit te verhelpen, stel ik voor dat we na de volgende trein die langskomt het station verlaten. Eigenlijk is dit niet de bedoeling maar gelukkig heeft hij goed door dat het voor andere mensen wat minder leuk is om op een perron te staan wachten.

Na de volgende trein en met een diepe zucht verlaten we zo het station. “Karin”, begint hij dan, “eigenlijk is het wel heel erg stom dat ze hier aan het verbouwen zijn, vind je niet?” In Delft komt een erg mooi nieuw station, volledig onder de grond waar ik eigenlijk alleen de voordelen van in zie maar ik begrijp dat hem iets dwarszit en vraag hem waarom het stom is. Even kijkt hij me aan alsof hij nu echt niet kan geloven dat ik dit niet begrijp maar hij legt zich er bij neer, waarschijnlijk met een gedachte als: “Die gekke grote mensen ook altijd.”

“Er wonen in Delft allemaal opa’s en oma’s”, begint hij zijn uitleg, “opa’s en oma’s hebben kleinkinderen.” Ik kan niet zeggen dat ik helemaal begrijp waar dit heen gaat maar besluit mijn ongetwijfeld domme reactie nog even in te houden. “Kinderen houden van treinen”, zegt hij alsof dit een voldongen feit is. “En nu gaat die trein onder de grond! Dat kan toch niet?”, eindigt hij in een serieus diepe zucht. “Weet je wat?”, zegt hij met iets optimistischer stemgeluid, “Ik ga staken!” Plannenmakend loopt hij verder. Zachtjes hoor ik hem tegen zichzelf mompelen: “Dat vervloekte spoor ook altijd!”

 

Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:

    

Dit bericht is geplaatst in Thuis met de tags , , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *