Brullend uit zijn jasje

Het prepareren van een brulaapje, live, in het studiolab van Naturalis. De preparateur vertelt wat hij allemaal doet: “Dan maak ik hier voorzichtig een sneetje, we willen geen bebloede tafel, en zo ontdoe ik hem van zijn jasje.” Het publiek gruwelt evenveel als dat het ze nieuwsgierig maakt met als gevolg dat iedereen muisstil, met grote ogen aan het kijken is. “Kijk, dan hebben we hier het velletje,” vertelt de preparateur terwijl hij ietwat snel het velletje van de aap heen en weer laat bungelen.

Brulapen staan erom bekend dat ze heel hard kunnen brullen. Dit doen ze om aan elkaar te laten weten dat ze er zijn en waar ze zijn. Dit brullen om te laten weten dat je er bent, is iets dat ik heb moeten leren. Praten en giechelen deed ik altijd genoeg maar in een wat grotere groep was ik uiterst verlegen.

Het ergste moment van de dag was dan ook het kringgesprek – een beetje gemeen om dat ook meteen aan het begin van de dag te plannen, iedere dag weer. Maar goed, daar zat ik iedere dag keurig op tijd in de kring, zonder iets te vertellen. Als er de vorige dag een vriendinnetje bij mij had gespeeld dan vroegen die meestal ’s ochtends of na het spelen al meteen met dolenthousiasme: “Mag ik in de kring vertellen?” Uiteraard had ik daar geen problemen mee en zo kwam ik daar altijd mee weg, iedere dag weer.

Tot het moment dat, vast extreem goed bedoeld en alles, mijn lerares het haar taak maakte om mij over mijn verlegenheid heen te brengen. De manier, of in ieder geval haar manier: gewoon in het diepe gooien, dan gaat ze vanzelf zwemmen. Zo kwam ze dan ook kordaat op mij aflopen om mij dit met een grote glimlach te komen opleggen. “Jij vertelt morgen iets in de kring,” zei ze, en niks meer. Naast dat ik schrok drong er wel meteen tot me door dat ik nog voor morgen iets te vertellen moest hebben!

Enigszins beduusd ging ik op huis aan, ik had die dag geen afspraak met een vriendinnetje gemaakt dus dat ging ook al niet door. Het is al eng genoeg om te vertellen maar om dan ook nog eens alleen maar een stom verhaal te hebben kan natuurlijk helemaal niet! “Nou, hopelijk is mijn buurmeisje thuis en maken we iets leuk mee,” dacht ik piekerend op de fiets naar huis.

Godzijdank gebeurde er iets toen ik thuiskwam. Zodra ik de oprit op fietste zag ik het al: mijn vader, die niet lang geleden zijn motorrijbewijs had gehaald, stond daar met een net gekochte motor! Ik kon hem bijna niet  dankbaarder zijn en liep om hem af om hem te vertellen over mijn noodlot. Ondanks dat hij misschien niet helemaal begreep waar ik me zo druk over maakte erkende hij duidelijk mijn zorgen en nam me mee naar binnen.

Na heel wat motortijdschriften te hebben doorgebladerd hadden we een mooi plaatje van zijn nieuw gekochte motor gevonden. “Zo,” zei hij, “als je deze nou gewoon morgen laat zien en vertelt over de motor die ik heb gekocht. Dan ben je er maar vanaf, niet?” Hij moest eens weten wat voor opgave me dit leek, maar ik accepteerde het als de beste oplossing om me uit de situatie te redden. De hele nacht lag ik wakker van de zenuwen, om de volgende ochtend met het uitgeknipte plaatje in mijn trillende handjes in de kring te wachten totdat iedereen er was.

“Mijn vader heeft een nieuwe motor gekocht,” begon ik vrij krachtig, al zeg ik het zelf, “dit is hem.” Terwijl ik het plaatje doorgaf aan de persoon naast me realiseerde ik me dat ik én niks meer wist te vertellen én het nog moest afsluiten. Toen flapte er een erg zacht “klaar” uit mijn mond, een signaal dat de klas meteen begreep en daarop braaf klapte. Dit was de enige en laatste keer dat ik iets heb verteld in een kringgesprek op school.

Twintig jaar later sta ik hier, naast een preparateur met een brulaap, gelukkig redelijk over mijn verlegenheid heen. Voor me een tribune met 200 mensen, waarvan een heleboel met opgestoken vingers. Ik loop eropaf met mijn microfoon, hoor mezelf nog een flauwe grap maken terwijl ik er naartoe loop – het verbaast me nog steeds wel eens hoever ik ben gekomen sinds die ochtend in de klas. Dan steekt er een klein, verlegen ogend meisje haar hand op. Ik onderbreek mijn weg om haar voor te laten gaan. Ze doet me teveel denken aan mezelf, en ze durft haar hand op te steken hoe kan dat nou? Zodra de microfoon licht in de buurt komt maar nog niets aan versterking biedt, begint ze al met praten.

“Meneer,” nog een beetje aarzelend maar ze herpakt zichzelf snel en zet een flinke stem op om haar vraag te stellen: “Meneer, waarom doet u dit? Ze hebben dat aapje doodgeschoten, dat mag toch helemaal niet!” De preparateur moet even slikken waarna hij wel rustig uit kan leggen dat ze nu geen dieren meer doodmaken om op te zetten. Maar, ze had hem wel mooi even. Dat kleine meisje, met dat kleine stemmetje en die kleine mening, ze had hem. Waar ik jaren over heb gedaan doet dat kleine meisje daar zo even: brullen, gewoon om te laten weten dat je er bent.

– gepubliceerd op de website van Naturalis

Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:

    

Dit bericht is geplaatst in Biologie, Naturalis met de tags , , , , , , , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *