Als ik heel eerlijk ben krijg ik altijd flink de kriebels van communicatieopdrachten: kwaliteitskaarten, gevoelens omschrijven, sterke en zwakke punten van jezelf aangeven en dit allemaal voor de ogen van mensen die je kent, niet mijn sterkste kant. Ik hoor mezelf dan al in mijn eeuwige valkuil trappen: als ik ergens de zenuwen van krijg komt de ene na de andere flauwe opmerking naar boven. Goed: focus!
De eerste opdracht is gegeven: “Interview de begeleiders met open vragen.” Nou moet ik bekennen dat ik dit echt heel erg spannend vind zo met allemaal collega’s, en daardoor niet altijd even goed luister. Meteen vergeten dat de vragen open moesten zijn – stom natuurlijk. Ik was dan ook de eerste die een gesloten vraag in de groep gooide: “Mis je het theater?” Zodra het mijn mond uit is denk ik “Oeps, een gesloten vraag, ik weet het weer. Dat mocht niet! Help wat nu?” De afspraak was dat er bij een gesloten vraag alleen een antwoord in de vorm van ‘ja’ of ‘nee’ gegeven zou worden.
Daar kwam die dan, een duidelijke ‘nee’. Omdat ik de eerste was, kreeg ik nog een herkansing: “Maak er een open vraag van.” Hoe makkelijk dit ook lijkt, dit is waar zenuwen de overhand krijgen: uit mijn mond kwamen alleen maar nog meer gesloten vragen! Pffff.
Toe aan even pauze!
Een kopje koffie en een paar slechte grappen doen wonderen, de benen trillen al nauwelijks meer en de open vragen vliegen volop door mijn hoofd. De volgende stap, ‘mijn persoonlijke leerdoel’. Tja, goede vraag! Is het ‘rust durven nemen’? Misschien een wetenschapper kunnen onderbreken zonder dat het hem tegen gaat staan? “Weet je wat, ga maar gewoon aan de slag, dan zien we het wel gebeuren.”
Oké, aan de slag! Een gesprek over wiskunde. Om precies te zijn, een gesprek waarin ik probeerde uit te leggen hoe een wiskundige van een stelling tot een bewijs komt. Een lastige situatie, wiskunde is al abstract maar ‘het komen tot een bewijs’ van een stelling die al nauwelijks te begrijpen is, lijkt bijna onmogelijk. Waar kwam ik achter, wat zagen we gebeuren? Ik plaag! Ik kan het niet laten om plagerig het beeld te schetsen van een stoffige wetenschapper die een kluizenaarachtig leven leidt. Met dat leven dolgelukkig kan worden van dingen die het merendeel van de wereldbevolking nooit zullen begrijpen. Dat is toch prachtig!
Het blijft vreemd ‘iets doen voor de ogen van collega’s die je gaan beoordelen’. Maar, na zo’n hele dag zelf te kijken en bekeken te worden, begin ik het spel aantrekkelijker te vinden. Het spel van ‘voor elk onderwerp interesse kunnen kweken’. Eruit halen wat erin zit. Wat drijft iemand nou?
Om zo, samen met het publiek, hier en daar de wetenschapper een beetje pushend en plagend, zijn drijfveren en passies te onthullen. Misschien kunnen we ze dan toch nog een klein beetje begrijpen, die gekke wetenschappers.
Verder vertellen of mijn blog volgen? Klik dan hier:
